Een dierbare vriend van mij woont in een borgo bovenop een berg en heeft daar een uitzicht waar je slechts van kunt dromen. Toen ik in de zomer van 2020 bij hem op bezoek ging wist ik niet dat ik ooit zelf in Italië een eigen huis zou gaan bezitten...
De borgo, en natuurlijk de verhalen en ervaringen die ik van hem meekreeg, maakten dat ik een eigen droom ging creëren. Ik zag mezelf al in optima forma in het te koop aangeboden boerenhuis aan de voet van diezelfde berg zitten. De grote schuur zou studeerkamer worden en via de door mij geplaatste openslaande deuren zou ik de vleugel naar buiten kunnen rijden en op het terras concerten kunnen gaan geven.
Goed, daar zou eerst nog wel een aantal jaren geklust moeten worden, maar zoiets hoort bij de droom, en die krijgt zo een extra romantisch tintje. Bij de eerste contactopname met de verkopende partij werd echter al snel duidelijk dat er bij het kopen van een huis vele adders onder het gras kunnen liggen. De verkopende partij bijvoorbeeld, bestond uit een groot aantal broers en zussen, die dus allemaal bezitter waren. Ze woonden verspreid over Italië en onenigheid over het bedrag dat ze ervoor wilden hebben kwam al in de eerste zin tijdens het telefoongesprek naar voren. De prijs zou volgens de woordvoerster van de familie toch echt 50% hoger liggen dan haar broer had gemeend. Mijn zoektocht ging dus verder, en al snel merkte ik dat ik mij wel erg makkelijk door mijn droom liet meevoeren. De borgo van mijn vriend bovenop de berg vond ik weliswaar geweldig, maar de vraag rees, of ik ook zonder mijn bezoek aan hem voor dit wat kale en verlaten berglandschap zou hebben gekozen? Zou ik mijn huis in de 'middle of nowhere' willen hebben, waar ik in rust zou kunnen studeren, of prefereerde ik toch een klein dorp of een kleine stad als basis, waar ik 's ochtends op de hoek een cappuccino met een cornetto alla crema zou kunnen nuttigen?
De aankoop zou toch ook als een soort oudedagvoorziening moeten fungeren en dan moet je niet met een rollator in de bergen zitten. En niet onbelangrijk, wat zou Claudia, mijn partner, ervan vinden? Waar zou zij kunnen aarden? Het was weliswaar míjn project, met wat gekregen geld van mijn moeder, maar uiteindelijk gaat zij ook deelgenoot in dit avontuur worden. Daarom zijn we samen gaan wikken en wegen, en zochten we naar alternatieven op Idealista en Casa.it. We zijn zelfs nog naar andere delen van Italië afgereisd, om te zien of we ons daar wellicht prettiger zouden voelen. Maar ja, daar waar dat dan zo is, moet je toch echt financiëel sterker voor de dag kunnen komen dan in Le Marche. Via een vriend van mijn vriend in de borgo kreeg ik het telefoonnummer van Marieke Boot. "Ga daar maar eens mee praten, gewoon oriënterend", zo werd mij aangeraden. En dat deed ik. Meteen probeerde Marieke een helder beeld te krijgen van mijn vage voorstelling. Lastig dus. Maar wonende in Pergola, kon Marieke mij wel veel over de door ons gevonden huisjes vertellen. Aan ieder huis dat mooi op de foto stond bleek namelijk een kanttekening te zitten. Intussen had ik mijn oog laten vallen op een half-vrijstaand huis in Liberty stijl aan de rand van het oude centrum van Pergola, gelegen aan de rivier Cesano. Toevallig werd dat huis via Tombolesi aangeboden, voor wie Marieke veel werk verricht. Op mijn idee om daar lekker in dat huis te gaan klussen reageerde zij ontnuchterend: alles wat er veranderd wordt, moet gemeld en goedgekeurd worden. Een huis is namelijk onverkoopbaar als de werkelijkheid niet met de in het kadaster opgenomen tekening overeenkomt. Bovendien is het van belang een makelaar in de hand te nemen, zodat het papierwerk en de volgorde van te verrichten administratieve handelingen juist is. Duidelijk: de officiële weg dus. Het kopen van een huis zonder makelaar, direct met een zak geld of handje klap, die tijden zijn voorbij.
En dat is maar goed ook. Marieke ging het traject inzetten dat tot de aankoop van dit huis zou gaan leiden. Nu pas werd duidelijk dat je als buitenstaander geen flauw benul hebt hoe dat traject in elkaar steekt, laat staan weet hebt van de verschillen in cultuur en mentaliteit. Tel daar bij op dat je de taal niet machtig bent en je bent zonder bemiddeling reddeloos verloren, gedoemd om met lege handen naar huis te gaan, of met lege zakken in je bouwval te zitten, de kat in de zak te hebben gekocht. Marieke attendeerde mij meteen al op de mogelijkheid om, zwaar gesubsidieerd, te kunnen verbouwen, via de 110% regeling, die sinds oktober 2020 door de staat in het leven was geroepen om leegstand en verloedering van huizen tegen te gaan, en de locale economie in de bouwsector leven in te blazen. Zo kwam ik al snel in aanraking met de plaatselijke geometra die nu dus ook de verbouwing voor zijn rekening neemt. Gelukkig spreekt Claudia vloeiend Italiaans en fungeert zij als spreekbuis. Op 10 december 2020 tekende ik het door Marieke in het Nederlands vertaalde voorlopige koopcontract. De overdracht zou nog tot 14 juni 2021 gaan duren vanwege Corona, maar ook vanwege het eerder genoemde punt: de werkelijkheid kwam namelijk niet met de tekening in het kadaster overeen. En dus moesten mijn geometra en die van de verkopende partij dit met elkaar en de gemeente gaan oplossen.
Intussen is alles rond, zelfs de hypotheek op de verbouwing via de lokale bank. Zonder bemiddeling van Marieke Boot zou dit nooit, maar dan ook nooit zijn gelukt. Dan zat ik nu of met lege handen thuis, of financiëel aan de grond in een jarenlang verbouwingsproces op eigen kracht, met aan het eind een werkelijkheid die niet met de inhet kadaster opgenomen tekening overeenkomt. Nee, de werkelijkheid is nu echt anders. Dankjewel, Marieke Boot!
