Een mooie uitdrukking…iets weer ‘op de rails’ krijgen. Maar helaas is de spoorlijn tussen Pergola en Fabriano is een van de vele spoorlijnen die het loodje moesten leggen toen er politieke keuzes gemaakt werden.

Zonder al te veel in te gaan op de vraag of deze keuzes de juiste waren of niet...het feit blijft dat de trein tussen Pergola en Fabriano al een hele tijd niet meer rijdt. Dat is verschrikkelijk jammer, want het was een leuke trein die de scholieren en forensen in de ochtend naar Fabriano vervoerde en ze in de middag weer naar huis bracht. En nu? Nu ligt er al jaren een ongebruikte, in goede staat verkerende spoorlijn die bovendien een prachtig gebied doorkruist. Een uitgelezen kans om er iets mee te doen wat ten goede komt aan de lokale economie en het vergroten van de bekendheid van deze streek. Zou je denken.... Maar tot nu toe is het bij mooie plannen gebleven. Plannen die gaan over weer in gebruik nemen zoals vroeger, toeristische stoomtreinen en ombouwen tot fietspad. Plannen die stuklopen op de verschillen van mening tussen de verschillende gemeentes en de regiobestuurders. Plannen die stuklopen op gebrek aan geld maar vooral aan eensgezindheid en visie... Ondertussen ligt de spoorlijn er verlaten bij, strak en recht als een belofte. Ik, als fietser en wandelaar, hoef niet lang na te denken over mijn toekomstfantasie maar na een beetje rondvragen blijkt iedereen hier in Pergola er zo zijn eigen ideeën en frustraties over te hebben. Over een ding is iedereen het wel eens: zo ongebruikt laten is doodzonde. En dus gingen we op een namiddag op onderzoek uit. Even voorbij Bellisio Solfare, een dorpje buiten Pergola, liepen we een tijdje langs de spoorlijn, over een onverharde weg, we kwamen spoorwegovergangen en verlaten spoorhuisjes tegen. We kwamen niemand tegen, de spoorlijn was van ons alleen. Op een gegeven moment liepen we over de rails en na een tijdje doemde de ingang van een tunnel op. Een onwerkelijk gevoel want ergens in je achterhoofd klinkt een klein stemmetje: wat als er nou toch nog een trein aan komt? Wat dan? Dat gevoel werd sterker toen we de tunnel ingingen die uiteindelijk veel langer bleek dan we dachten.  Ondertussen kreeg onze fantasie vleugels...Een fietspad naar Fabriano, met verschillende haltes. Een hergebruik van de voormalige stationsgebouwen met een reparatieservice, fietsverhuur en een cafeetje met terras. Ja hoor, ik zie het wel voor me. Nu de verschillende instanties nog…want we moeten met zijn allen deze prachtige spoorlijn weer op de rails krijgen!